Soms zijn er momenten dat ik mijn cliënten het liefste bij de hand zou nemen; ze zou willen laten zien en willen laten ervaren hoeveel ze waard zijn voor zichzelf en de wereld/mensen om hen heen. Helaas is dat niet mogelijk. Ik kan hen alleen een omgeving bieden waar ze zich geliefd voelen en zich geborgen weten. Waar we samen stapje voor stapje de weg terug gaan zoeken. Waar we samen weer de verbinding aangaan met het eigen ik.
Hun weg is mij niet vreemd. Ook ik was lange tijd de weg naar mezelf kwijt. Diepe dalen die jaren geduurd hebben en die, denk ik, nooit helemaal voorbij zullen zijn. Daarvoor waren de trauma’s te groot. Het was een moeilijke tijd die me veel geleerd heeft. Ook ik heb de wanhoop ervaren die cliënten vaak voelen. Het uitzichtloze en de enorme, vaak overweldigende, angst die daarbij hoort. Ik heb momenten gehad dat de dood aanlokkelijker was dan het leven, maar gelukkig leeft er in mij ook een enorme wil tot leven en met vallen en opstaan ben ik uit die dalen opgeklommen. Grotendeels vanuit mijn eigen kracht, maar zeker ook dankzij mensen die wel in mij geloofden. Ik ben ervan overtuigd dat ieder mens die kracht heeft! Ik koester nu mijn littekens en probeer cliënten vanuit deze doorleefde basis te begeleiden. Ik ben enorm dankbaar voor het, door cliënten, in mij gesteld vertrouwen en voel me bevoorrecht dat ik een kijkje mag nemen in hun (ziels)leven.
Een weg uit het donker; een weg naar het licht
Met vallen en opstaan; verdriet en pijn
Het verleden doorleefd; het heden vermeden
Tot daar eindelijk het besef is: “Ik mag er zijn!”
Het leed is geleden
(Bianca Hertog-Vromen)
