Op de blog van Freya (http://blog.freya.nl/blogs) kwam ik onderstaande brief tegen. De brief circuleert al enige tijd op internet en verwoordt, mijns inziens, precies wat ongewenste kinderloosheid met je doet.
*********
“Ik wil mijn gevoelens over mijn ongewenste kinderloosheid met je delen, want ik wil graag dat je mijn strijd begrijpt. Ik weet dat het moeilijk is om te begrijpen wat ongewenste kinderloosheid nu werkelijk betekent, er zijn momenten waarop ik het zelf ook niet begrijp. Deze strijd heeft intense en ongewone gevoelens bij mij losgewoeld en ik ben soms bang dat mijn reacties hierover door jou verkeerd begrepen worden. Ik hoop dat mijn vermogen om dit te dragen en jouw vermogen om dit te begrijpen zullen toenemen omdat ik mijn gevoelens met je deel. Ik wil graag dat je me begrijpt.
Jij zult me misschien zien als: geobsedeerd, humeurig, depressief, jaloers, te serieus, onaangenaam, agressief, vijandig en cynisch. Dit zijn geen bewonderenswaardige karaktertrekken, geen wonder dat je mijn ongewenste kinderloosheid moeilijk te begrijpen vindt. Ik beschrijf mezelf liever als: verward, bang, geïsoleerd en alleen, schuldig en beschaamd, boos, verdrietig, moedeloos en van streek.
Ongewenste kinderloosheid maakt dat ik me verward voel omdat ik jaren de pil genomen heb om een zwangerschap te voorkomen en nu voelt het ironisch dat ik dat gedaan heb. Ik voel me verward omdat ik dacht dat als ik maar beter, langer, toegewijder, slimmer aan alle vruchtbaarheidsbehandelingen zou deelnemen, ik wel zwanger zou raken. Niets bleek minder waar.
Ongewenste kinderloosheid maakt me bang. Ongewenst kinderloos zijn zit vol onzekerheden en ik heb toch definitieve antwoorden op mijn vragen nodig. Hoelang duurt mijn verdriet? Wat moet ik met mijn leven als ik geen moeder word? Hoe lang moet deze vernedering nog duren? Hoeveel pijn moet ik nog verdragen? Waarom kan mijn lijf niet doen wat ik wil? Waarom doet het zoveel pijn? Ik ben bang voor mijn emoties, bang voor mijn onbetrouwbare lijf en bang voor mijn toekomst.
Door ongewenste kinderloosheid voel ik me geïsoleerd en alleen. Overal word ik herinnerd aan baby’s. Het lijkt wel of ik de enige ben die aan deze onzichtbare vloek lijdt. Ik neem afstand van mensen met kinderen, omdat het pijn doet met hen te communiceren. Niemand weet hoe afschuwelijk mijn verdriet is. Alhoewel ik normaal verstandig kan denken, ben ik nu achterdochtig. Verlies ik mijn vermogen te relativeren? Ik voel me zo alleen en ik vraag me af of ik dit zal overleven.
Ik voel me schuldig en beschaamd door mijn ongewenste kinderloosheid. Regelmatig vergeet ik dat onvruchtbaarheid een medisch probleem is en als zodanig behandeld zou moeten worden. Het onvruchtbaar zijn vernietigt mijn zelfvertrouwen en het voelt alsof ik faal. Waarom word ik gestraft? Wat heb ik gedaan dat ik dit verdien? Ben ik het niet waard om een kind te hebben? Is dit het eind van mijn familielijn, is dit het eind van mijn bestaan? Zal mijn familie zich voor mij schamen? Het is gemakkelijk je zelfvertrouwen te verliezen en je beschaamd te voelen.
Ongewenste kinderloosheid maakt me boos. Alles maakt me boos, en ik weet dat ik mijn boosheid bij de verkeerde mensen neerleg. Ik ben boos op mijn lijf, omdat het me in de steek laat, ondanks dat ik altijd goed voor mijn lijf heb gezorgd. Ik ben boos op mijn partner, omdat we het verdriet niet kunnen delen, omdat we elk op een eigen manier met dit verdriet omgaan. En elkaar niet willen lastig vallen met nog meer verdriet. Ik wou dat er iemand was die me kon helpen. Ik ben boos op mijn familie, omdat zij wel kinderen hebben en ooit opa en oma zullen worden. Eigenlijk ben ik boos op iedereen. Iedereen heeft wel een simpele oplossing voor mijn probleem. Iedereen denkt zo veel te weten over ongewenste kinderloosheid. Iedereen zegt te veel en luistert te weinig.
Ik voel me verdrietig en moedeloos door mijn ongewenste kinderloosheid. Ik heb mijn toekomst verloren, en niemand kent de intensiteit van mijn verdriet. Ongewenste kinderloosheid ontneemt me mijn energie. Ik heb nog nooit zo veel en zo gemakkelijk gehuild. Ik ben verdrietig omdat mijn huwelijk hierdoor onder zo veel meer druk staat. Ik ben verdrietig omdat kinderloosheid me dwingt om egoïstisch te zijn. Ik ben verdrietig omdat ik veel vriendschappen en contacten met anderen heb verloren omdat deze strijd zoveel energie van mij vergt. Vrienden met kinderen prefereren het gezelschap van andere mensen met kinderen. Ik ben omringd met baby’s, vrouwen die in verwachting zijn, kinderspeelplaatsen, geboortekaartjes, verhalen over bevallingen, kraamvisites, kinderfilms, kinderverjaardagen en meer waar ik geen zin in heb om mee geconfronteerd te worden. Ik voel me verdrietig en moedeloos.
Mijn kinderloosheid maakt me wankel. Mijn leven staat in de wachtstand. Beslissingen nemen over mijn leven lijkt onmogelijk. Ik kan maar niet beslissen over mijn carrière, welke hobby ik wil, of ik op vakantie ga en meer van zulke dingen. Hoe meer ik worstel met het kinderloos zijn, hoe minder controle ik er over lijk te hebben. Deze worsteling kent helaas geen termijn en lijkt zonder einde te zijn. Ik wankel omdat ik geen duidelijke, gemakkelijke antwoorden op mijn vragen vind.
Soms voel ik de paniek wegglijden en leer ik stukje bij beetje met kinderloosheid om te gaan. Ik leer te luisteren naar mezelf en ik leer assertief te vragen wat ik nodig heb, in plaats van agressief te zijn. Ik probeer meer te zijn dan een kinderloos mens, door al worstelend het plezier in het leven weer terug te vinden. Dat valt soms niet mee.
Jij kunt me helpen. Ik weet dat je om me geeft en ik weet dat kinderloosheid onze relatie beïnvloedt. Jij hebt verdriet omdat ik verdriet heb, wat mij pijn doet, doet jou ook pijn. Ik geloof dat we elkaar kunnen helpen, want samen zijn we sterk. Misschien kunnen de onderstaande hints jou helpen mijn ongewenste kinderloosheid te begrijpen.
Je hoeft alleen maar naar me te luisteren. Laat me weten dat ik met mijn verhaal bij je terecht kan. Doordat ik over mijn verdriet kan praten, worden dingen duidelijk voor me. Ik krijg inzicht in mijn eigen verdriet. Praten is voor mij moeilijk als ik voel dat jij eigenlijk geen tijd hebt om te luisteren. Dus zeg het me als je geen tijd hebt. Vertel me geen succesverhalen van andere paren die te kampen hadden met ongewenste kinderloosheid en hoe gemakkelijk hun probleem was opgelost. Ieder geval is weer anders en je helpt me er beslist niet mee. Geef me geen advies, maar stel me belangstellende vragen. Vertel me dat je in vertrouwen naar mijn verhaal zult luisteren, zo win je ook mijn vertrouwen.
Ik heb je steun nodig. Begrijp dat mijn beslissingen niet zomaar zijn genomen, ik heb er nachten over wakker gelegen. Zeg me dat je mijn beslissingen respecteert, ook al ben je het er zelf niet mee eens, want je weet dat ik ze weloverwogen heb genomen. Vraag me niet: “Weet je het wel zeker?”, maar zeg me dat je begrijpt dat omgaan met ongewenste kinderloosheid hard werken is.
Voel je niet ongemakkelijk in mijn aanwezigheid. Door te praten over ongewenste kinderloosheid kun je je ongemakkelijk gaan voelen. Ben je bang de verkeerde dingen te zeggen? Vertel me als je bang bent dat je me zult kwetsen met wat je zegt. Vraag me of ik over mijn verdriet wil praten. Soms wil ik er namelijk helemaal niet over praten en op andere momenten lijkt het wel of ik niet kan stoppen met vertellen over mijn verdriet. Door te vragen laat je ook weten dat je nog steeds met me meeleeft.
Blijf correct in je opmerkingen. Ik maak wel eens grapjes over ongewenst kinderloos zijn, dat is een manier om met dit verdriet om te gaan. Maar het is absoluut niet grappig als anderen hierover grapjes maken. Kwets me niet door opmerkingen te maken als: “Weet je wel hoe je “het” moet doen?” Bagatelliseer mijn strijd niet door te zeggen: “Neem maar een van mijn kinderen.” Ook help je me niet als je zegt: “Je weet maar nooit, geluk zit in een klein hoekje.” Dwing me niet op kraamvisite te gaan als ik dat niet wil. Verwacht niet van me, nu ik zelf geen kinderen heb, dat ik die van anderen maar moet vertroetelen. Ik voel me al verdrietig en schuldig genoeg, en ik heb geen behoefte me hierover ook nog schuldig te voelen.
Blijf eerlijk tegen mij. Zeg me als je tijd nodig hebt om te wennen aan de beslissingen die ik heb genomen. Als je iets niet begrijpt, vraag het me dan. Verzwijg geen zwangerschappen van jezelf of van anderen voor mij. Ook al word ik verdrietig als je me dit vertelt, het maakt me verdrietiger als je het verzwijgt.
Ik wil graag dat je goed geïnformeerd bent over ongewenste kinderloosheid. Laat niemand je wijs maken dat het verdriet van ongewenst kinderloos zijn wel over gaat als je een kind adopteert of dat je vanzelf zwanger raakt als je er maar niet zo veel mee bezig bent. Zeg nooit dat het Gods wil is, dat ik geen kinderen heb. Bekritiseer niet mijn keuzes, of hoe ik mijn leven invul. Wees er van verzekerd dat ik zelf meer dan voldoende informatie heb verzameld om de keuzes te kunnen maken die ik heb gemaakt.
Wees geduldig. Onthoud dat ongewenste kinderloosheid een rouwproces is. Het heeft tijd nodig, veel tijd. Er zijn geen garanties, geen juiste antwoorden, geen handige gereedschapjes, over hoe te rouwen. Elk rouwt op z’n eigen manier. Mijn behoeftes kunnen wisselen. Terwijl ik gisteren privacy nodig had, kan het zijn dat ik vandaag jouw steun zeer nodig heb. Jij hebt emoties over ongewenste kinderloosheid en ik ook. Sta me toe boos, verdrietig, blij of hoopvol te zijn. Bagatelliseer mijn emoties niet, geef me de ruimte om deze emoties te voelen, en geef me tijd.
Moedig me aan om mijn gevoel voor humor te gebruiken. Wijs me op dingen waar ik blij van word. Herinner me er aan dat ik meer ben dan een onvruchtbaar mens. Help door jouw kracht met mij te delen.
Weet dat mijn verdriet over mijn ongewenste kinderloosheid nooit helemaal over zal zijn, omdat het mijn hele leven heeft beïnvloed. Ik word nooit meer de persoon die ik was, door de strijd die ik heb gevoerd.
Dank je wel dat je deze reis met me wilt maken, door je begrip te tonen.”
