Ik ben momenteel het boek ‘Wie domme dingen doet, wordt wijs’ van Lisette Thooft aan het lezen. Een erg leuk, maar vooral inspirerend boek met diverse inzichten voor spirituele groei.
Domheid wordt vaak gezien als iets slechts; als iets dat niet past in onze huidige maatschappij. We moeten er allemaal naar streven perfect te zijn, maar is dat wel zo? Als het leven (en wij dus ook) perfect zouden zijn, zou het leven dan nog wel leuk en uitdagend zijn of zouden we dan juist doodgaan van verveling? Problemen (groot en klein), zorgen en pijnlijke/traumatiserende ervaringen laten ons vaak juist de waarde van het leven inzien en achteraf blijken deze ervaringen levensveranderd te zijn. Een zegen in plaats van een vloek. Natuurlijk, op het moment dat je iets negatiefs treft, zie je het positieve van deze ervaring niet in, maar als je er later op kunt en durft terug te kijken, zie je de verandering. Je gaat het leven anders waarderen en ziet in hoe kostbaar het is. Je wilt niet meer aan de oppervlakte leven, maar juist de diepte van het leven ervaren.
Ik ben me er terdege van bewust dat ik nu generaliseer want niet iedereen zal dit zo voelen. Het ligt heel erg aan de eigen instelling. Vaak is het een (leer)proces en die kosten tijd en aandacht en gaan vaak gepaard met vallen en opstaan.
In mijn eigen leven zijn er vele momenten geweest dat ik overspoeld dreigde te raken door pijnlijke/traumatiserende ervaringen en grote en kleine problemen. Zo vaak dacht ik dat ik de bodem van de put nu toch echt wel bereikt had, maar dan gebeurde er weer iets waardoor ik nog dieper viel en de wereld in me en om me heen nog iets donkerder werd. Juist door al deze ervaringen groeide mijn levenskracht; groeide in mij de wens te overleven om zo uiteindelijk boven mezelf uit te stijgen en de werkelijke schoonheid van het leven waar te nemen. Al deze ervaringen hebben mij tot een verrijkt mens gemaakt.
Domme dingen doen, is dus nog niet zo dom als we vaak denken. Fouten maken we allemaal en we leren ervan en dat is waar het leven om gaat: Leren, inzichten verwerven en groeien zodat we, op de laatste dag van ons leven, met een tevreden en vervuld gevoel kunnen terugkijken en we, vanuit de grond van ons hart, kunnen zeggen: “Ik heb geleefd”!
