Met ontzag en een diep respect kijk ik naar het leven. Een leven dat niet meer vanzelfsprekend is, maar was het dat eigenlijk ooit of staken we onze hoofden in het zand? Wie of wat kon ons immers raken? Tot we wellicht zelf met ziekte en dood te maken kregen en niks meer normaal voelde. De situatie waarin we ons momenteel bevinden, is natuurlijk extreem en ook angstaanjagend. We strijden tegen een onzichtbare en onbekende vijand.Â
Al zo’n 23 jaar volg ik de virologie op de voet. Ik had, lang geleden, een wens om viroloog te worden, maar helaas liep het leven anders en dat is ook goed zo. Maar toch bleef dit vakgebied mijn interesse behouden en volgde ik de ontwikkelingen redelijk op de voet. De diverse Ebola uitbraken en het opduiken van ‘oude’ ziektes maakte me bang en de uitspraak van de WHO bleef altijd in mijn achterhoofd hangen: “Het is geen kwestie van ‘of’, maar van ‘wanneer’.” Dat we ooit te maken zouden krijgen met een pandemie was te verwachten, maar niemand had gedacht dat het al zo snel zou zijn. Dit soort gebeurtenissen bannen we liever uit onze gedachten want ze boren een existentiële angst aan die ieder van ons heeft: de angst voor de dood. Naast deze angst spelen er nog diverse angsten een rol, maar ik denk dat deze angst de meest wezenlijke is.
Vanmorgen werd ik wakker door het fluiten van de vogeltjes. Toen ik beneden uit het raam keek, zag ik de magnolia die in volle bloei staat en er daalde een enorme rust over me heen. Het leven is een kringloop en wij maken daar allemaal deel van uit. Een kringloop oftewel een cirkel zonder begin en einde. Een eeuwig herhalend patroon. Juist hierdoor weet ik dat het goedkomt. Dat we dit gaan overleven. Dat wij sterk(er) zijn en dat we met elkaar verbonden zijn. Niemand is iemand zonder de ander.
Onze werelden zijn momenteel erg klein geworden. Er heerst angst voor het welzijn van onze dierbaren en onszelf, paniek omdat we nog vasthouden aan hoe we wereld kennen, maar er heerst ook liefde, verbondenheid en hoop. Hoewel we pas aan het begin staan van deze pandemie en we mogelijk verliezen zullen gaan leiden (op welk gebied dan ook): er zal een dag komen dat hier een einde aan komt. Dat we onze zegeningen kunnen tellen, dat we dankbaar zijn voor het geschenk van het leven, voor de kleine dingen die het leven mooi maken, voor de vriendschappen die versterkt zijn door dit alles, voor de verbondenheid tussen de mensen en voor onze gezondheid die zo kostbaar is en dus niet vanzelfsprekend is. Er zal ook verdriet, pijn en lijden zijn, maar ook dat zullen we samen dragen want samen kunnen we alles aan! Samen is alles.
Voor iedereen die bang is, paniek voelt, eenzaam is, verdriet of pijn heeft: weet dat ik je hoor. Dat je niet alleen bent! Dat we dit met z’n allen doen! Stapje voor stapje onderweg naar een hernieuwd leven want samen is niet alleen.
Een hele dikke knuffel voor jullie allen! xx Bianca
Samen is niet alleen
Samen staan we sterk
Samen is verbondenheid en liefde
Samen is hoop en vertrouwen
Want alleen samen en met elkaar
Zullen we dit overwinnen
Samen overleven we dit
En gaan we op weg naar een nieuwe toekomst
(B. Hertog-Vromen, 19 maart 2020)
