Onlangs las ik een verhaal van een oude man die afscheid nam van zijn dochter op het vliegveld wetende dat dit de laatste keer zou zijn dat ze elkaar hadden gezien. De oude man was namelijk erg ziek. De volgende keer dat zijn dochter weer in het vliegtuig zou stappen, zou vanwege zijn begrafenis zijn. Bij het afscheid wensten ze elkaar ‘genoeg’. Misschien een raar iets om te zeggen bij een laatste afscheid, maar de boodschap erachter is zo mooi.
De hele wens was eigenlijk:
“Ik wens je genoeg zon om een opgewekte houding te houden
Ik wens je genoeg regen om de zon te waarderen
Ik wens je genoeg geluk om je geest levend te laten zijn
Ik wens je genoeg pijn om de kleine schoonheid van het leven beter te waarderen
Ik wens je genoeg winst om je behoeften te bevredigen
Ik wens je genoeg verlies om je bezittingen te waarderen
En…ik wens je genoeg ‘hallo’s’ om het laatste afscheid te kunnen doorstaan”
Hoe ontzettend mooi is deze wens? Juist de dingen die we meemaken in ons leven, de diepe dalen die ons neerdrukken, de verlieservaringen die diepe groeven achterlaten in onze ziel en de uitdagingen die ieder van ons op zijn of haar levenspad zal vinden, vormen ons en geven ons leven kleur, maar ook diepgang. Zonder deze ervaringen, hoe pijnlijk soms ook, zouden we niet ook zo kunnen genieten van de mooie momenten in ons leven. Er is geen regen zonder zonneschijn, geen licht zonder donker en geen liefde zonder verlies.
Het zijn vooral onze liefdevolle herinneringen aan de mensen om ons heen of de mensen die van ons zijn heengegaan die kleur geven aan ons leven. Die de donkere periodes draaglijk maken en die ons sterker maken.
Ik hoop dan ook dat ik, aan het einde van mijn leven, genoeg ‘hallo’s’ heb mogen zeggen dat de herinneringen tastbaar aanwezig blijven en voor altijd verankerd in de harten van de mensen die ik heb mogen raken.
