Hoe is het om ongewenst kinderloos te zijn? Deze vraag houdt me de laatste tijd erg bezig. Het is tevens een vraag, of beter gezegd, een gevoel, waar ik te vaak voor ben weggelopen. Onbewust was er nog steeds de stille hoop dat het ons nogmaals gegeven zou zijn om zwanger te worden immers Tom was ook een wondertje. Helaas ook een wondertje dat ons veel te vroeg heeft moeten verlaten, maar toch. De hoop bleef.
Tot er een paar maanden geleden letterlijk tegen ons gezegd werd dat ik niet zwanger mag worden. Dat het risico te groot zou zijn door mijn ziekte. Het laatste restje hoop wat ik nog in mijn hart bewaarde, was in 1 seconde weg.
Door deze vreemde periode waar we nu in zitten, word ik gedwongen stil te staan bij wat er in mijn hart leeft en dat was veel. Nu pas durf ik mezelf toe te staan te rouwen: te rouwen om Tom die we nooit mogen zien opgroeien, om de plek in mijn hart die altijd leeg zal blijven, om mijn hand die nooit een kinderhandje zal vasthouden. Om de keuken die altijd schoon is en waar nooit stiekem moederdagontbijtjes gemaakt zullen worden, om de vele eerste momenten die elke ouder heeft met zijn/haar kind(eren), om niet te kunnen troosten of om niet samen te kunnen vieren, om nooit ‘mama’ of ‘papa’ genoemd te worden. Om het huis dat altijd opgeruimd is en waar nooit speelgoed slingert, om nooit echt mee te tellen in onze maatschappij, om alle onbegrip die er is jegens mensen zonder kinderen. Ja we hebben ‘vrijheid’, hoeven niet vroeg op te staan of ’s nachts eruit, kunnen op vakantie wanneer we willen en lopen onszelf niet continu voorbij. In mijn ogen onnadenkende opmerkingen van mensen die niet weten hoe gezegend ze zijn. Hoe dankbaar ze mogen zijn voor wat ze hebben. Hoeveel wij ervoor zouden willen opgeven en hebben opgegeven.
Ik realiseer me heel goed dat het echt niet altijd even makkelijk is. Dat je ook veel zorgen hebt om je kind(eren), dat je moe bent en ze soms achter het behang wilt plakken en dat het soms ook echt anders kan lopen dan je gehoopt had.
Maar het gemis is er en zal altijd blijven. Het is een verdriet dat je van tijd tot tijd parkeert totdat het er opeens in alle hevigheid weer is. Het is ook een eenzaam gevoel. Een gevoel dat niet veel mensen kunnen en zullen begrijpen.
Ik denk dat dat ook logisch is. Een empatisch mens kan zich zeker inleven in een ander, maar echt doorvoelen wat een ander ervaren of meegemaakt heeft, kan, denk ik, pas echt als je hetzelfde hebt meegemaakt. En zelfs dan zijn er bepaalde nuanceringen die de ervaring voor iedereen anders maken. Hoe verdrietig en moeilijk ook: het maakt de schat aan levenservaring wel rijker.
Door eigen ervaring kan ik meeleven met mensen die ook ongewenst kinderloos zijn, die één of meerdere dierbaren verloren hebben, die hun leven hebben zien veranderen door (chronische) pijn en/of een ziekte, die iemand verloren hebben door zelfdoding en met mensen die eenzaam zijn (door welke factoren dan ook). Ik kan en mag ook delen in de gevoelens van mensen die gepest zijn geworden, die gediscrimineerd en gestigmatiseerd worden vanwege hun uiterlijk en mensen die ongewenst seksueel gedrag hebben doorgemaakt. En met mensen die een kindje hebben verloren.
Een mooi curriculum aan levenservaringen. En zo zie ik het ook. Ik ben veranderd door al deze ervaringen. Toch is ongewenst kinderloos zijn iets dat altijd aanwezig zal blijven in mijn en ons leven. Ik kan het ‘geen plek’ geven. Ik verweef het in mijn leven, maar er zullen altijd steekjes blijven vallen die het leven uit patroon trekken. Het is een pijn die in elke vezel van mijn lichaam aanwezig is en die me iedere keer weer raakt. Ik heb verdriet om iets dat er niet is en ook nooit zal zijn en dat is lastig een plek te geven. Ik worstel vaak om echt betekenis aan mijn leven te geven. Een leven dat ik zo graag anders had gezien. Te vaak nog een onzichtbaar verlies.
4 reacties op Hoe is het om ongewenst kinderloos te zijn?
Geef een reactie
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Wat heb je dit mooi verwoord Bianca. Heel herkenbaar, het blijft een stil verdriet waar je iedere dag mee geconfronteerd wordt. Toch maakt het je ook een krachtig mens! In Japan repareren ze stukgevallen aardewerk. De gebroken stukken plakken ze met gouden lijm aan elkaar. Zo krijgen de barsten een krachtige uitstraling en wordt de pot, de vaas of het bord mooier dan hij was voor het viel. Sinds ik dat weet, zie ik de pijn van ongewenst kinderloos zijn ook op die manier, ik ben er een mooier mens door geworden. Die gedachte werkt voor mij heel krachtig, ook al blijft het intens verdrietig op sommige momenten. Door te delen, zijn we niet alleen <3
Dank je wel Anne voor je mooie en ware reactie! Ik ken dat gebruik in Japan inderdaad ook en het is prachtig om het op deze manier toe te passen. We staan zeker niet alleen! Mocht je ooit behoefte hebben aan een luisterend oor: je mag me altijd een berichtje sturen! Samen delen is inderdaad heel waardevol! Heel veel sterkte ook voor jou gewenst! xx Bianca
????
Jeetje, moet een vreeslijk gevoel zijn van binnen. Ik hoop dat je ooit een plaatje kan geven in je hart. En hope zijn er nog andere oplossing voor jouw en je partner. Veel sterkte.
Dank je wel! Lief van je! xx Bianca