Deze keer een ietswat openhartigere blog dan jullie wellicht van me gewend zijn. Ik ben het belangrijk gaan vinden onderwerpen uit de taboesfeer te halen. Er is al teveel waar we niet over durven praten terwijl het allemaal menselijke emoties zijn waar juist over gepraat mag worden. Deze blog gaat over zo’n onderwerp: namelijk de invloed van ongewenste kinderloosheid op je relatie met je partner.
Onlangs kreeg ik, voor de module over ongewenste kinderloosheid, de vraag wat voor impact het ongewenst kinderloos zijn heeft gehad op onze relatie en deze vraag raakte me meer dan ik in eerste instantie verwacht had. Als ik er nu op terugkijk, is onze relatie in eerste instantie moeizamer geworden. Beiden hadden we een andere manier om met het ongewenst kinderloos zijn om te gaan. Een manier die ons uit elkaar dreigde te duwen. Eigenlijk zaten we beiden in een cocon van verdriet, maar we durfden of konden dat (nog) niet bij elkaar uiten. Mijn man, Maurice, loste dat praktisch op door dingen te gaan doen; ik werd juist apatisch en had lange tijd nergens zin in. Ik heb ook lange tijd het gevoel gehad dat we weliswaar getrouwd waren en samenwoonden, maar meer als broer en zus in plaats van als man en vrouw. Dit is iets wat ik wel vaker hoor bij stellen voor wie kinderen krijgen niet vanzelfsprekend is. Alle behandelingen en lichamelijke onderzoeken laten hun sporen na. Je meest intieme leven wordt openbaar gemaakt en je leert leven met cijfers, temperaturen en statistieken. Je seksuele relatie wordt klinisch en jarenlang word je heen en weer geslingerd tussen hoop en angst. Naarmate de tijd vordert, gaat de angst steeds meer overheersen tot er een moment komt dat de angst gewonnen heeft en het leven letterlijk even stilstaat. Het hopen is voorbij. Nooit zal er een mini Bianca of een mini Maurice rondlopen in ons huis, nooit zullen we het getrappel van kindervoetjes horen op de trap. Een toekomst met een kindje van onszelf is definitief voorbij.
Het leven staat stil. Niks is meer hetzelfde. Nu, bijna een jaar later, is het verdriet er nog steeds en de pijn is niet minder geworden. Onze relatie wankelde in het afgelopen jaar. We leefden langs elkaar heen en vonden elkaar niet meer. Pas recentelijk zijn we ons hier meer bewust van geworden en werken we hier beiden hard aan. Wat het extra moeilijk maakt(e), is dat er in de afgelopen jaren op meerdere vlakken problemen zijn geweest waardoor we ook niet echt toekwamen aan een (gezamenlijk en individueel) rouwproces. Ik heb lange tijd (en vaak nog) het gevoel gehad dat ik/we geleefd werden en dat we ook geen tijd kregen om stil te staan bij alles wat er gebeurd was en wat we hadden meegemaakt want er gebeurde wel steeds weer iets nieuws. Tot ik dicht tegen een burn-out aanzat. Dat was mijn wake-up call. Het moest anders. Uit dat dal ben ik nog steeds aan het opkrabbelen en dat gaat met ups & downs.
Maurice en ik doen nu meer samen en nemen ook echt meer tijd voor elkaar. We proberen elkaar opnieuw te leren kennen want we zijn niet meer de oude Maurice & Bianca. Voor vrienden was dat soms moeilijk te accepteren en velen zijn dan ook weggegaan uit ons leven, maar het geldt net zo goed voor Maurice en mij. De man waarmee ik bijna 8 jaar geleden trouwde, is veranderd en ik ben veranderd. Het leven en de afgelopen 8 jaar hebben ons veranderd. We zijn op sommige gebieden ‘rijker’ geworden en op andere gebieden ‘armer’. Mijn liefde voor Maurice is dieper geworden. We hebben zoveel lief & leed gedeeld samen en nu, na 8 jaar, durf ik te zeggen dat het ons sterker gemaakt heeft. De hoop die we hadden voor het krijgen van een kindje is door het leven omgezet naar een wens voor een toekomst samen. Ik weet dat we nog een lange weg te gaan hebben want het verdriet is nog tastbaar, maar ik heb ook weer vertrouwen in ons en in een toekomst en dat is de basis. We gaan het redden. Dat weet ik zeker.
5 reacties op Ongewenste kinderloosheid en de gevolgen voor je relatie
Geef een reactie
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Heel herkenbaar. Wij gaan nu ook door een diep dal samen en hoop dat we er uitkomen. Ik ben meZelf kwijt en voel me zo veranderd. Fijn om te lezen dat mensen die dit ook meemaken…er wel uitkomen! Ik hoop dat dat ons ook gaat lukken!
Mijn partner is vertrokken en heeft nu een vrouw met kind; en hoopt met haar nog vader te worden
Wat vreselijk! Ik kan me goed voorstellen dat dat heel veel pijn doet. Helaas is kinderloosheid en het bijbehorende rouwproces een individueel proces dat een relatie kan versterken, maar helaas ook kan doen verbreken. Ik wens u heel veel sterkte hierbij! Liefs, Bianca
Mijn partner heeft inmiddels kind met andere vrouw. Na 20 jaar, vanwege kinderwens, mij verlaten.
Door dik en dun?
Dat is heel pijnlijk en verdrietig. Heel veel sterkte hierbij gewenst.