Er moet me even iets van het hart. Ik zat net een vlog te kijken van een bekende Nederlandse blogger/vlogger en ik merkte dat ik me met de seconde meer ging irriteren aan al het geklaag. Nu zijn wij Nederlanders daar uitermate goed in. Over alles valt wel te klagen: het weer, de overheid, ons leven, de mensen om ons heen, de koffie die niet warm genoeg is etc. Mede dankzij de sociale media platforms voelen veel mensen zich daarin ook steeds minder geremd. Alles mag worden geuit en iedereen mag worden veroordeeld onder de noemer van ‘ik heb het recht om mijn mening te geven’. Ik word er doodmoe van en irriteer me er mateloos aan! In dit specifieke voorbeeld ging het over hoe invasief het zorgen voor een baby/kind is en hoe weinig tijd er over blijft voor jezelf. En dan raak je bij mij een extra gevoelige snaar want ik zou dolgraag haar plek willen innemen! Ik geloof best dat het zorgen voor een kindje zwaar is; dat het je slaappatroon ontregelt en dat je soms tijd voor jezelf nodig hebt. Maar in deze moderne tijd zijn er toch genoeg mogelijkheden (kinderdagverblijven, oppasmoeders (in alle varianten) en diverse andere mogelijkheden) waardoor de ouders (tijdelijk) ontlast kunnen worden? En ja, ik begrijp ook zeker de financiële gevolgen daarvan en dat dat niet altijd gemakkelijk zal zijn. Toch raakt het me want mijn man en ik hebben zoveel jaren gehoopt en gebeden voor een wondertje en dat heeft niet zo mogen zijn. Toch klaag ik zelden hierover. Het is zoals het is en dit gemis zal ik moeten verweven in mijn leven.
Waarom wordt er toch zoveel geklaagd in Nederland en de wereld en zijn we niet eens gewoon wat vaker (intens) dankbaar voor wat we hebben en wie we kunnen zijn dankzij alle moderne mogelijkheden? Wij, Nederlanders, hebben het eigenlijk zo goed! Waarom willen we toch steeds meer en zijn we zo jaloers op mensen die het beter lijken te hebben? Vaak is het maar schone schijn en is het gras er echt niet groener. We zijn zelf grotendeels verantwoordelijk voor ons eigen geluk en we moeten eens stoppen om die verantwoordelijkheid bij de ander neer te leggen. Of het nu gaat om milieu, voeding, geluk, gezondheid etc: wij zijn zelf ook verantwoordelijk! Of ontslaat het feit dat de buurman ook zijn afval niet scheidt jou opeens van jouw verantwoordelijkheid?! Dat het dan opeens ‘ok’ is? Jouw eigen geweten weet heel goed dat dat onzin is, maar misschien zijn we ook wel verleerd hiernaar te luisteren en vinden we leven in onvrede veel prettiger?
Ik ben ook zeker geen heilig boontje en klaag ook wel vaker. Vaak is het er ook uit voordat ik er erg in heb, maar ik ben me er steeds meer van bewust. Mijn leven zelf is ook geen rozengeur en maneschijn: Ik heb elke seconde van de dag pijn, slaap maximaal 5 á 6 uur per nacht, ben voortdurend moe, worstel enorm met mijn gewicht, voeding en onzekerheden, maar werk desondanks 40 uur per week, sport bijna elke dag 30 minuten, blijf mezelf uitdagen en geniet van zoveel dingen. Erover klagen heeft geen zin. Ik ben vooral dankbaar voor wat ik wel heb en wel kan en dat is zoveel. Misschien zijn het kleinere dingen waar ik dankbaar voor ben en zijn die betekenisloos voor iemand anders, maar ik word er blij van. Het is absoluut een mindset waar je voor kunt kiezen. Ik word er geen leuker persoon van als ik alleen maar loop te klagen en de schuld bij anderen leg. Natuurlijk heb ik ook wel eens dagen dat de pijn me teveel wordt of dat demonen uit mijn verleden me naar een donker gebied trekken, maar toch weet ik mezelf daar steeds weer opnieuw uit te halen en te kijken naar wat er wel mogelijk is.
Daarom is deze blog ook echt een pleidooi om meer dankbaar te zijn en minder te klagen! Wees dankbaar voor wat je hebt, de talenten die je gegeven zijn, de lieve mensen om je heen, de prachtige natuur die we hebben en waar we zuinig op moeten zijn, de fijne genietmomentjes (soms groot, maar meestal klein), de wijsheden die in boeken beschreven staan of die we van elkaar kunnen leren, de zon én de regen die alles laten groeien en bloeien, de insecten die ons helpen om de natuur vruchtbaar te houden en die ons letterlijk laten overleven, de prachtige bomen die zoveel levenskracht geven en uitstralen, de zee die geeft en neemt, de kus van je geliefde en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Dankbaarheid is een keuze. Laten we proberen die keuze meer te maken. Klaag als je het even nodig hebt, maar blijf er niet in hangen. En vooral: Geniet want het leven is een geschenk en te kort om er niet optimaal van te genieten!!
