Gisteren was het weer moederdag en over een maand is het weer vaderdag. Een dag die elk jaar terugkomt. Een dag die zo mooi is/kan zijn voor alle (toekomstige) moeders/vaders. Die iedere keer weer speciaal voelt. Een dag ook die zo vanzelfsprekend is.
Waar echter vaak niet bij wordt stilgestaan, is dat moederdag/vaderdag ook een dag van pijn & verdriet kan zijn. Omdat je moeder/vader niet meer leeft, omdat er geen contact meer is met je moeder/vader of omdat je geen moeder/vader bent en dat (wellicht) ook nooit zult worden. Op deze dag sta ik juist extra stil bij dit soort (vaak verborgen) verdriet. Doe ik een handreiking naar mensen voor wie deze dag elk jaar pijnlijk is omdat er iets of iemand ontbreekt. Omdat deze dag niet altijd feestelijk is.
Ik weet hoe het voelt. Gelukkig kan ik moederdag/vaderdag wel nog vieren met mijn moeder/vader, maar zal ik zelf nooit de woorden ‘mama’ horen. Nooit een zelfgemaakt cadeautje krijgen of een ontbijtje op bed uit een ontplofde keuken. Het gemis, de pijn & het verdriet zijn op dit soort dagen zo voelbaar. Wat zou het fijn zijn als mensen die je lief zijn op dit soort dagen daar ook bij stilstaan. Dat er vreugde én verdriet mag zijn. Hand in hand. Samen, maar niet verborgen.
Op Facebook kwam ik zonet een lied tegen van Kelly Coffey “I would die for that”. Herkenbare gevoelens voor mensen voor wie zwanger worden niet vanzelfsprekend is.
