Ik keek gisteren het nieuwe programma ‘VetGelukkig’ en hoewel ik het een goed programma vind dat fatshaming aan de kaak stelt en niet bang lijkt te zijn om tegen het heersende lichaamsbeeld in de media in te gaan, maakte het me tegelijkertijd verdrietig. Wat is er toch gebeurd met de wereld waarin we leven dat ‘dik zijn’ (of ‘anders zijn’) een reden is om iemand bewust te mogen kwetsen en om daadwerkelijk te denken dat het toegestaan is om iemand van ongevraagd (negatief) advies te voorzien? Het is een vraag die ik me, op sociale media, bijna dagelijks stel en waar ik waarschijnlijk nooit een antwoord op zal vinden. Het is echt een alien concept voor mij persoonlijk om anderen te beoordelen op iets anders dan hun innerlijk/daden en zelfs daarover probeer ik geen mening te hebben immers ik heb hun leven niet geleefd en ken hun (onbewuste en bewuste) drijfveren dan ook niet.
Maar toch, ik merk dat het me raakt en het iets is dat me iedere dag bang maakt. Ik worstel al mijn hele leven met mijn gewicht. Ik kwam veel te vroeg op deze wereld en was tot mijn 4e een slank kind. Daarna sloeg het opeens om en op mijn 6e was ik al op dieet. Mijn ouders hebben beiden een normaal gewicht en ik at en bewoog hetzelfde als zij. Toch was ik dik. Ik speelde altijd buiten, zwom en tenniste en was een echt doe-kind. Ik zat nooit stil. Toch was ik dik. Thuis, op school, bij artsen en tegenwoordig ook op straat en op sociale media krijg ik te horen dat ik niet goed genoeg ben, te dik ben, lui ben (en alle vooroordelen die daarbij horen) en het raakt me enorm want naast dit alles, ben ik ook heel gevoelig (geworden) voor kritiek en is het woord en gevoel van zelfliefde een onbekend iets.
Hoeveel diëten ik ook gevolgd heb, hoezeer ik ook aan de slag gegaan ben met meditatie, affirmaties, spiegeltherapie etc. het lukt me niet om te houden van mezelf zoals ik ben. En helaas komt dat deels door die fatshamers en die veroordelende mensen. Zoals Diederik in ‘VetGelukkig’ ook al vroeg: “Waar komt die haat jegens mij/dikke mensen toch vandaan? Wat heb ik ze in Godsnaam aangedaan om zo’n reactie te krijgen?” Dat is iets wat ik me ook altijd afvraag: Waar komt die enorme haat vandaan? Wat is er met die persoon gebeurd om zo (bewust) kwetsend te reageren op een ander? Eigenlijk is het in en in triest. Zijn die mensen dan zo diep ongelukkig dat ze het nodig lijken te hebben om ook anderen mee te nemen in hun ongeluk? Is hun leven dan zo saai dat ze voldoening vinden in het kwetsen van een ander? Heeft de geschiedenis ons nog niet genoeg geleerd over wat haat kan veroorzaken?
Aan de andere kant: ergens moet ik ook juist wel van mezelf houden immers ik houd ook heel veel van de mensen om me heen, van onze poezen, mijn man en van het leven. Ik weet hoe kostbaar het leven is. Dat het een geschenk is en niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Het programma ‘VetGelukkig’ zegt dat je dik én gelukkig kunt zijn en dat zou ik zo graag willen geloven en voelen, maar zover ben ik nog niet. Daar werk ik elke dag hard aan. Ieder mens is in mijn ogen mooi en uniek en heeft de wereld wat te bieden, maar dat gaat niet vanzelf. Zolang deze fatshamers hun eigen problemen blijven botvieren op dikke mensen, zullen er echt meer tegengeluiden hoorbaar moeten worden om hen de mond te snoeren.
Ik ben er persoonlijk trots op dat er steeds meer mensen voorvechter zijn voor bodypositivity. Ieder mens verdient immers liefde en respect ongeacht ras, geloof en uiterlijk. Uiteindelijk zijn het onze daden die voelbaar aanwezig blijven in de harten en herinneringen van anderen en die daadwerkelijk iets kunnen veranderen. Ik heb nog veel werk te doen op het gebied van zelfliefde en zelfacceptatie, maar daarvoor ben ik mens. Het hele leven is immers een leerschool en ik ben nog lang niet uitgeleerd!
