Ongewenste kinderloosheid: twee beladen woorden voor stellen die ermee geconfronteerd worden. Als meisje en later als jonge vrouw word je er voortdurend op gewezen dat je, na je eerste menstruatie, zwanger kunt raken en dat je dus voorzichtig moet zijn. Met dat vanzelfsprekende gevoel/gegeven word je volwassen (tenzij het een bewuste keuze is om geen kinderen te willen krijgen) en op een gegeven moment is de tijd daar om ook daadwerkelijk moeder te willen worden. Helaas blijkt dan dat één op de zes stellen te maken krijgt met vruchtbaarheidsproblematiek en van deze stellen blijft uiteindelijk 3% ongewenst kinderloos. Tot zover de statistiek.
Mijn man en ik horen, tot op heden, helaas ook tot de, hierboven genoemde, 3%. Na zeven jaar is het voor ons duidelijk dat we waarschijnlijk nooit vader en moeder zullen worden. Zeven jaar lang hebben we geleefd tussen hoop en wanhoop, tussen verdriet, (kortstondig) geluk en pijn en nu zijn we aan het einde van deze emotionele en fysieke achtbaan en blijven we achter met lege handen. Althans zo voelt het voor ons. Onze directe omgeving reageert gemengd. Velen hebben we pas later op de hoogte gesteld omdat je zoiets intiems nu eenmaal het liefste voor je wilt houden. Opmerkingen (hoe goed bedoeld ook!) als : “Geef de hoop niet op”, “Neem een huisdier”, “Je bent nog jong genoeg en je weet nooit” hielden ons in eerste instantie zeker op de been, maar naarmate ons traject vorderde, werden het eerder opmerkingen die ons verdriet deden omdat ons gevoel zo anders was.
In het begin was ik oprecht blij en gelukkig voor vriendinnen en familieleden die wel gewoon zwanger werden en een kindje kregen. Ook nu ben ik nog wel oprecht blij als ik hoor dat iemand zwanger is van hun tweede of zelfs derde kindje, maar het doet ook steeds meer pijn. Te lang heb ik dat gevoel weggestopt. Als ik er maar niet aan dacht, was het er ook niet. Misschien heeft onze omgeving dat gevoeld want er werd bijna nooit naar gevraagd. Misschien hielden zij de hoop die wij in onze harten al vaak niet meer voelden.
Toevallig zijn onlangs twee vriendinnen bevallen van hun tweede kindje en vorige week was ik kleertjes aan het uitzoeken als kraamcadeautje. Toen ik met die lieve, kleine shirtjes in mijn handen stond, schreeuwde alles in me dat ik wilde dat ik deze kocht voor ons kindje.
Vorig jaar ben ik heel even zwanger geweest. Een wonder noemde de arts het. Nagenoeg onmogelijk. Voor we er echt van durfden te genieten, kreeg ik, na 2 maanden, een miskraam. Weer stonden we met lege handen en ons verdriet was groter dan ooit. Het rompertje en de knuffel die ik al had gekocht, liggen nu in de kast en herinneren me er iedere keer aan hoe het had kunnen zijn. Toch ben ik ook dankbaar hoe dubbel dat soms ook voelt. Nu is het alweer bijna een jaar later en ben ik vooral toe aan rust. We hebben behoefte aan afsluiting hoewel je zoiets, denk ik, nooit echt kunt afsluiten.
De vereniging Freya (www.freya.nl) is er voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen. Daar kan en mag ik mezelf zijn en hoef ik me niet groot te houden. Het voelt als een thuis. Gisteren heb ik me daar aangemeld als vrijwilliger. Ik zal dan misschien nooit moeder worden, maar ik hoop wel dat ik mensen mag gaan ondersteunen en troosten en met hun mee mag hopen en bidden opdat hun grootste wens wel waarheid mag worden.
Veel liefs, Bianca
1 reactie op Ongewenste kinderloosheid
Geef een reactie
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Lieve Bianca en Maurice,
Alhoewel ik jullie al zo lang ken en op de hoogte ben ben van jullie verdriet, kreeg ik toch een heel groot brok in mijn keel, toen ik jouw verhaal las, Bianca. Ja, bij tijd en wijle hoor en lees ik van jullie situatie, voel mij dan ook betrokken…en dan….gaat het leven weer door, met alle spannende en interessante dingen. Voor jullie gaat het leven niet ‘gewoon door’ , jullie blijven continue in het gevoel van dat gemis. Dat besef ik nu weer eens des te meer. Weet, dat ik probeer mij in te voelen wat jullie altijd, maar dan ook altijd, voelen! Dat kan ik niet, want dat zou grootspraak zijn, maar ik doe wel een poging…. Ik denk echt heel vaak aan jullie!!!
Heel veel liefs en knuffels,
Jeannette