Dit gedicht schreef ik een tijdje geleden naar aanleiding van onze onvervulde kinderwens en het noodgedwongen moeten opgeven van het adoptieproces. Nog steeds zijn er momenten dat ik me verdrietig voel om wat er niet is en mogelijk ook nooit zal komen, maar steeds meer komt er berusting voor in de plaats. Het leven wil het zo en ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn.
Stil verdriet
Stil verdriet
Verdriet dat bijna niemand ziet
Pijn tot in het diepste van je ziel
Wat is het leven soms koud en kil
Ik wil niet treuren om iets dat er nog niet is
En misschien wel nooit zal zijn
En toch doet het pijn
Omdat mijn leven het nu eenmaal anders wil
Stil verdriet
Zichtbaar, maar ook weer niet
Gelukkig zal ik eens weten waarom
Maar voor nu is er stilte
(B. Hertog-Vromen, 16 april 2012)
