Mijn blog van vandaag is eigenlijk meer een korte persoonlijke overpeinzing.
Wat me de laatste tijd namelijk opvalt in onze huidige maatschappij is dat veel mensen niet meer echt de tijd nemen om te luisteren naar elkaar. Dat geldt helaas ook steeds meer voor professionals als artsen, psychologen en therapeuten en helaas is die tijd er ook vaak niet. Ook dat is de harde werkelijkheid.
Luisteren is niet vanzelfsprekend. Het is een kunst die niet iedereen verstaat. Echt ‘horen’ wat de ander wil zeggen (of juist niet wil zeggen). Zeker bij emotionele onderwerpen hebben mensen tijd nodig om goed te verwoorden waar ze mee worstelen of om überhaupt woorden te vinden voor datgene dat hen dwarszit. Juist die oprechte houding van compassie en begrip zorgt ervoor dat mensen zich gehoord, begrepen en bovenal erkend voelen in wie ze zijn en wat hen raakt.
Zeker als het gaat om een rouwproces, om een verlies dat alle facetten van het leven raakt, is dit 1 van de belangrijkste aspecten. Gewoon aanwezig durven zijn bij datgene wat er leeft bij de ander. Er zijn geen pasklare oplossingen, maar door samen aanwezig te zijn in de stilte, door de ander het gevoel te geven helemaal aanwezig te zijn en door begrip en nabijheid te creëren zonder te worden meegezogen in de emoties van de ander, wordt een atmosfeer gecreërd die ruimte biedt aan alles wat er is en mag zijn.
